Oeps!

Nog hijgend van het gesleep met mijn tassen storm ik het bruin café binnen waar ik een keer per maand een borrel afspraak met haar heb. Na drie kussen neem ik plaats op de stoel tegenover haar. Ik zie dat ze al een wijn heeft staan. ‘Doe mij er ook maar een,’ roep ik tegen het meisje achter de bar ondertussen met mijn vinger gebarend naar het glas dat al op tafel staat. ‘Kind, Eva, wat zie je er slecht uit,’ zeg ik terwijl ik mijn jas uitdoe en achter mijn rug naar beneden laat zakken. De mouwen bungelen aan weerskanten van het zitvlak van de stoel. ‘Slaap je slecht?’ Ze knikt. ‘Ik lig maar te draaien en te keren, van alles spookt door mijn hoofd. Deze keer heeft de winterdepressie me behoorlijk te pakken, vrees ik.’ ‘Gut, ik wist helemaal niet dat je daar gevoelig voor was.’ ‘Nergens zin in, medelijden met mezelf en ik erger me groen en geel aan al die niet nagekomen beloftes van iedereen. De meeste mensen zijn hun beloftes alweer vergeten op het moment dat ze zich hebben omgedraaid. Druk, druk, druk, met van alles en vooral met zichzelf.’ Ze kijkt me diep in de ogen. ‘Ook jij, Ems,’ laat ze me fijntjes weten. ‘Jij belooft ook van alles. “Ga ik doen voor je, komt goed, zei je, weet je nog!’” Ze zucht. Haar verwijtende blik gaat me door merg en been. Ik voel me op de vingers getikt. Oeps, denk ik, ze heeft gelijk, ik heb beloofd haar te helpen. ‘Zelf ben ik niet zo scheutig met beloftes,’ vervolgt ze haar relaas. ‘Als ik er eentje maak dan kom ik hem ook na. Maar blijkbaar zit niet iedereen zo in elkaar.’ Ik voel het schaamrood op mijn kaken komen. Mijn gedane belofte aan haar was ik totaal vergeten, maar nu schiet het laatje, waarin ik hem blijkbaar had geparkeerd in mijn brein, weer open. ‘Je hebt gelijk,’ zeg ik bedremmeld. ‘Nog geen tijd voor gehad, sorry, maar ik ...’ ‘Wees voorzichtig met wat je nu gaat zeggen,’ zegt ze bijna fluisterend. ‘Alleen als je het echt meent, anders binnenhouden.’ ‘Ik ga het vanavond nog voor je regelen. Echt,’ beloof ik haar. Ze glimlacht. ‘Hoe gaat het met Herman?’ vraag ik om het gesprek een andere wending te geven. ‘Oh, goed, druk met zijn werk. Ik zie hem de laatste tijd pas laat in de avond. Eigen baas zijn slokt veel van zijn tijd op.’ ‘En Steven?’ ‘Idem dito.’

Als ik anderhalf uur later buiten loop en op weg ben naar mijn fiets denk ik: Ze heeft me een spiegel voor gehouden. Vaak zeg ik te snel: ‘Natuurlijk, dat doe ik voor je,’ zonder erbij na te denken. Beter één welgemeende belofte, dan tien die je niet waar gaat maken. Vanaf nu zal ik proberen spaarzaam om te gaan met het doen van beloftes.

De volgende avond belt ze me op. ‘Helemaal top. Dank je wel.’ ‘Graag gedaan, Eva. That’s what friends are for.’ Ik voel me voldaan en denk aan al die andere zaken die ik mensen nog heb beloofd. ‘Tot volgende maand, same time, same place,’ hoor ik haar zeggen. ‘Yep, tot dan.’

Copyright: Jagritta Olthof