Mijn uitzicht van vandaag. Regen en zware bewolking bieden mij de gelegenheid om voor deze middag het kleinste kamertje op het woonschip om te toveren tot mijn schrijfcocon. Hier laat ik de bij het manuscript in de kantlijn geschreven opmerkingen eens goed indalen. Ik zie nu al dat Maria Genova met haar scherpe blik en gedane suggesties weer akelig gelijk krijgt. Wat ben ik blij met zo’n redacteur. Iemand die zowel schrijver als verhaal naar een hoger plan kan tillen. De bespreking van versie 2 was nuttig en bewonderenswaardig hoe je met een lichte ingreep de vaart in het verhaal kan behouden door alle overbodige verzinsels overboord te gooien. Vanaf deze plek kan het letterlijk. Hup, laten varen. Het mooie is dat ik niet alleen met een hoeveelheid ‘werk aan de winkel’ naar mijn vakantieadres ben teruggekeerd, maar ook met een kunstwerk van de hand van de leermeester. Thuis krijgt het een mooi plekje in mijn schrijvershol. Voor nu lacht het me toe vanaf het stapelbed. Aan het werk dan maar, van mij heeft voorlopig niemand last.