Op een zonovergoten dag in augustus vaar ik met de sloep tussen Oude Schouw en Grou. Gelukkig vaar ik de wind niet dood, anders was het niet te doen. Ter hoogte van Irnsum haal ik een waterijsje uit de koelbox. IJsje, heerlijk verkoelend, denk ik. ‘IJs,’ en ik zie Atje Keulen-Deelstra voor me, vliegend over een glanzende ijsvloer terwijl ik langs de kerk van Irnsum vaar. Haar dorp. Atje, boerin en gerekend tot de beste vrouwelijke schaatsers die Nederland gekend heeft op de lange baan. Denkend aan ijs en sneeuw doet me de hitte vergeten. Ik kan het je aanraden. Denk bij bloody hot weer aan winterse taferelen. Terwijl ik Atje aan de einder zie verdwijnen, doemt Ireen op in mijn gezichtsveld.
IJs, ijs en nog meer ijs. Wüst, de meest succesvolle Nederlandse (ijs)olympiër ooit. ‘Ze gaat het weer flikken, hoor,’ zegt haar tante, die vaak naast me zit bij de kapper. ‘En ik ben er weer bij.’ ‘Goede vlucht naar PyeongChang,’ zeg ik op het moment dat ik weer goed gekapt de deur uit ga. ‘Laten we hopen op een lange winter met veel ijs.’ IJs, ijs, ijs, mijmer ik verder.
Dan voel ik het plakkerige spul van mijn waterijsje, dat over het stokje zijn weg naar beneden heeft gevonden, kleven op mijn hand. ‘Bah ijs,’ zeg ik en sleep mijn hand buitenboord door het gesmolten ijs.
Copyright: Jagritta Olthof