Het is al donker als een busje de oprit op scheurt.
Er volgt een hoop kabaal.
Luide stemmen naderen de voordeur.
Hoor wie belt daar, kinderen?
Dan sta ik oog in oog met een heerschap met een rode driehoek op zijn hoofd en een witte baard. Statig stapt hij de drempel over. Achter hem komen twee hulpjes te voorschijn, die me door de donkerte nog niet waren opgevallen.
‘Mevrouw Jagritta Olthof,’ zegt de persoon in het rode gewaad met donkere stem, ‘uw nieuwe boek doet het goed als cadeau van de goedheiligman. Chapeau, hoor! En daarom dacht ik: Hoe leuk zou het zijn om met de schrijfster en haar thriller op de foto te gaan. Als u het goed vindt tenminste. Maar het moet wel snel, want ik moet het dak op, zoals u weet.’
Knip, knip.
Voor ik besef wat er is gebeurt, staat hij met z’n gevolg alweer buiten.
‘Fijne pakjesavond dame,’ hoor ik hem nog zeggen net voordat hij zijn hoofd voorzichtig vooroverbuigt om zijn mijter daar te laten waar hij zit. ‘Tot volgend jaar.’
Verbouwereerd kijk ik het busje na terwijl ik moet hoesten vanwege de uitlaatgassen.
copyright: jagritta olthof