Ik houd van water. Ik zwem erin, vlieg er overheen op mijn surfplank en laat me er graag op varen, de twee witte lappen goed in de gaten houdend en turend naar het vaantje of met een rieten mandje en een goed glas wijn. Zo nu en dan bekijk ik ook het leven onder de wateroppervlakte met zo’n pijpje aan mijn mond. Maar vocht van boven daar word ik niet vrolijk van, zeker niet als het uitmondt in wateroverlast. ‘Ach, die paar spatten, het is zo voorbij,’ zeg ik, optimistisch als ik ben. Ik weiger mijn tuinstoel te verlaten. Maar ik kom van de regen in de drup. ‘Naar binnen, nu!’ roept mijn gezelschap, alsof er weet niet wat gaat gebeuren nu de regen ervoor heeft gekozen zijn stralen om te zetten in ferme pijpenstelen. ‘Ze beloofden toch mooi weer?’ hoor ik achter mij vanaf de bank. ‘Weermannen, je hebt er niets aan. Check op dat apparaat van je eens of het KNMI nog een code Rood, Oranje, Geel, Groen, Blauw, Paars heeft uitgeroepen.’ ‘Ah,’ zeg ik, ‘je bedoelt het aankondigen van een regenboog. Nou, die buigt vanzelf voor de zon.’ Dan zie ik door het uitzetraam het badeendje, dat trots bovenop een zandkasteel stond, statig voorbij dobberen. ‘Hier ben je voor geboren,’ roep ik hem achterna terwijl hij het ruime sop kiest. Gevolgd door een tuinstoel of vier. Niet veel later neemt de parasol zijn hoed af uit respect voor het geweld van meneer ‘Regen’ en bekijkt de wereld op z’n kop. Wanneer ik beweging in ons onderkomen voel, overvalt me een lichte vorm van paniek. ‘Zet je schrap,’ roep ik tegen de anderen, kijkend naar de zwemvliezen aan mijn voeten, want een slimme meid ... Het water heeft kolkende vormen aangenomen en ons weekendverblijf in de Noord-Hollandse duinen heeft geen eigen wil meer. ‘Altijd al een woonboot gewild,’ zeg ik droog, als de stacaravan aan zee het binnenland in drijft. ‘Zijn jullie ook zo benieuwd waar we uitkomen?’ vraag ik laconiek als ik de schrik in hun ogen zie en mezelf ook gerust wil stellen. Opgelucht haal ik adem als ik uren later het schuren van de bodem onder ons huisje voel. Standplaats IJsselmeer, denk ik verheugd. Prima! Veel verder had ook niet gemoeten want voor je het weet lig je voor je eigen huis. ‘Noord-Holland in Waterland,’ zolang ik er niet tot mijn knieën in een waterbroek doorheen hoef te waden, vermaak ik mij er wel. Een flauw zonnetje tovert een lach tevoorschijn en laat haar eerste straal schijnen op mijn huid. Elke verandering begint met een andere manier van kijken!
copyright: jagritta olthof
Comments