In de zomer vaar ik steevast een keer per jaar naar Ie-Sicht. Slechts een enkeling weet waar dit is. De plek is ook niet van belang. Het doel van mijn tocht is het nuttigen van de uitsmijter. Een uitsmijter zo heerlijk dat ik er graag vroeg mijn bed voor uitkom. Het meer is, op een enkel bootje na, nog een onbeschreven blad. Ook in de vaart, die kalm door het landschap kronkelt, kan je een kanon afschieten. Op mijn tocht naar het lekkernij krijg ik gezelschap van een grote groep zwaluwen die laag over het water scheren. Dan weet je wel wat voor weer het is. Ze tonen mij hun witte buikjes terwijl ze van laag naar hoog dansen. Boven het weiland hangt een valkje te bidden, loerend naar zijn prooi. Mijn prooi is straks drie gele dooiers liggend in het wit. Het riet buigt statig mee met de wind alsof het zijn hoed afneemt zodra ik voorbij kom. Aangemeerd bij mijn pleisterplaats hoor ik iemand roepen richting keuken: ‘1 uitsmijter op bruinbrood.’ Ik glimlach. Evenals de dooiers, die mij korte tijd later, vriendelijk toelachen. Ik laat het me smaken. Een tijdlang staar ik over het water. ‘Wat een mooie ochtend,’ mijmer ik. Bij mijn vertrek zegt de uitbater met een grote grijns op zijn gezicht: ‘Tot volgend jaar.’ Ik schut hem de hand. Zo, mijn portie cholesterol voor deze week heb ik wel weer gehad, denk ik terwijl ik in mijn boot stap. s’ Avonds voor de deur bij de discotheek staat hij er weer. De uitsmijter. Glimmend als een ei, alleen deze keer niet geel. ‘Veel dansplezier, dame,’ zegt hij en met een zwierige zwaai opent hij de deur voor me. Mijn dag kan niet meer stuk getikt.
copyright: jagritta olthof
Comments