Frank 1
Het is 17.30 uur als de voordeurbel gaat. Geërgerd zeg ik tegen mezelf: ‘Jeetje, wat nu weer?’
Ik open de deur en daar staat hij. Een klein ventje met bruine ogen, een verleidelijke glimlach en een open blik, kijkt mij stralend aan.
‘Zeg het eens, kerel.’
‘Kan ik iets voor u doen, mevrouw? Ik bedoel ‘een heitje voor een karweitje,’ zegt hij vervolgens en kijkt hier serieus bij.
Ik glimlach en zeg: ‘Je bent te laat, kerel. Alles is hier reeds gedaan vandaag, de klusjes zijn op. Je had vanochtend moeten komen.’
‘Ja maar, toen lag ik nog in bed,’ geeft hij verontwaardigd te kennen.
‘Een zakcentje scoren verdien je niet slapende,’ laat ik hem weten.
Ik zie hem denken.
‘Hoe heet je?’ vraag ik het mannetje.
‘Frank, mevrouw.’
De wijze waarop hij hierbij naar mij kijkt doet me smelten. Ik word op slag verliefd op dit kleine kereltje met zijn sprekende bruine pitten terwijl ik zijn puurheid tot mij neem. Bijna ga ik overstag als ik mezelf hoor denken: Zal ik hem het ‘heitje’ maar gewoon geven? Dan realiseer ik me dat deze gedachte pedagogisch niet verantwoord is. Dit mannetje moet niet leren ‘iets’ te krijgen voor ‘het niets doen’, want van zo’n gedachte maakt hij later, als volwassen man, dankbaar gebruik.
‘Ik heb een idee, Frank.’
Vol verwachting kijkt hij me aan.
‘Kom morgenochtend om 10.00 uur weer hier, dan heb ik een karweitje voor je.’
Even fronst hij zijn rimpelloze voorhoofdje.
‘Maar morgen is het zondag,’ stamelt hij.
‘Deal?’ vraag ik hem en steek mijn hand naar hem uit.
‘Oké, tot morgen, mevrouw,’ laat hij mij weten terwijl hij zijn kleine hand in de mijne legt. Daarna huppelt hij de oprit af. Hij draait zich nog een keer om en zwaait. Ik zwaai terug en sluit met een glimlach op mijn gezicht de deur.
Mijn diepe zuchten en ergernis over allerlei obstakels, die ik tegen kom met betrekking tot het uitgeven van mijn roman in een moeizaam te
doorgronden uitgeversjungle, zijn in één klap verdwenen.
Ik kijk uit naar morgen. Jammer dat hij zo jong is.
Copyright: Jagritta Olthof