Een roodgekleurde bestelbus met op de zijkant een frivole gele lijn uitmondend in een zwierige krul stopt pal voor de oprit. De zijdeur schuift open en een oude man stapt uit. Hij oogt gehaast want hij heeft het tempo erin. De bestuurder van de wagen zie ik zijn hoofd schudden. Het witte veertje danst mee met de beweging. Op hetzelfde moment maakt de oude baas een buiteling. Een eigenlijk niet te missen gevallen blad van de plataan ziet hij in zijn haast over het hoofd. Oude ogen, denk ik en zie hem, als een soort rode loper, languit liggen. Hij spartelt enigszins onbeholpen. De lange stok hangt in de bosjes. Ik snel hem te hulp en help hem overeind. Tand door de lip, zie ik. Hij trekt zijn gewaad weer recht. Ik strek mijn arm om zijn hoofddeksel uit de plataan te vissen. Hij zet hem, ietwat knorrig, weer op zijn hoofd en zegt niet nader te noemen woorden. Ik gniffel terwijl ik denk: Dat heb ik weer, een gevallen Klaas aan mijn voeten.
De oude man herpakt zich en spreekt met donkere stem: ‘Mevrouwtje Jagritta Olthof, ik kom de laatste bestelling ophalen.’
Natuurlijk, de boeken.
‘Ik haal ze wel,’ laat ik hem weten.
De doos zet ik even later voor hem achterin de wagen. Terwijl hij zich langzaam in de bestelwagen hijst hoor ik hem zeggen: ‘In 1 ruk uitgelezen en een traantje weggepinkt.’
Ik glimlach en dank hem voor het in mijn werk gestelde vertrouwen.
‘Voorzichtig vanavond op al die daken.’
Hij knikt.
‘Komt goed, ik heb Americo, mijn steun en toeverlaat.’
Terwijl ik de goedheiligman de rug toekeer denk ik aan Kerst.
Ik hoop dat zijn neef mijn boek ook ziet zitten.
Maar voor nu ben ik gewoon trots. Trots dat mijn boek goed valt bij de lezer en trots op mijzelf, want wat zei mijn leermeester Maria Genova ook alweer? ‘Als je het echt wilt, Go for it.’
En dat heb ik gedaan.
Copyright: Jagritta Olthof
Comments